Κατατέθηκε εν μέσω πανδημίας για… «διαβούλευση» το νέο νομοσχέδιο για την Παιδεία του ΥΠΑΙΘ. Έχει άραγε κάποιο νόημα να μιλήσουμε για την ανάγκη απόσυρσής του σε συνθήκες υγειονομικής κρίσης και φόβου για την ανθρώπινη ζωή και να ζητήσουμε να επανέλθει όταν θα εκλείψει η σημερινή συγκυρία;
Προφανώς η πιθανή επαναφορά του αργότερα ασφαλώς δεν πρόκειται να το απαλλάξει από τις ιδέες της νεο-δεξιάς από τις οποίες εμπνέεται και τις οποίες υπηρετεί και εκφράζει σε κάθε του άρθρο, αλλά και ως σύνολο. Ας δούμε εν τάχει ποιες είναι αυτές οι ιδέες:
Επιλεκτικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και απόρριψη κυρίως για τους μαθητές, αλλά και συνακόλουθα για τους εκπαιδευτικούς, με μια σειρά διατάξεων πχ: Τράπεζα Θεμάτων (η εφαρμογή της οποίας εκτιμάται ότι θα αφήσει εκτός Λυκείων το 20% των σημερινών μαθητών τους), όριο εγγραφής στα ΕΠΑΛ τα 17 έτη (εκτιμώμενη απώλεια ως και 90% των μαθητών τους), ένταση του εξεταστικού φόρτου των μαθητών συνολικά στη Δευτεροβάθμια, βάση του 10, μείωση εισακτέων στα Πανεπιστήμια, καθώς και μείωση των μετεγγραφών τους, και άλλων συναφών που όλα κατατείνουν στην μείωση του μαθητικού δυναμικού στο Λύκειο.
Πειθάρχηση μαθητών με επαναφορά του χαρακτηρισμού της διαγωγής στον τίτλο, επαναφορά των πολυήμερων αποβολών και δυστυχώς των περισσότερων ενδοσχολικών εξετάσεων που φαντάζει για τους συντάκτες όχι ως παιδαγωγική διαδικασία αποτίμησης της γνώσης, αλλά σαν ισχυρό μέσο επιβολής της «τάξης» στην τάξη και μέτρο επιβράβευσης ή απόρριψης του μαθητικού ενδιαφέροντος και της συμπεριφοράς. Η πειθάρχηση για τους εκπαιδευτικούς επιτυγχάνεται(;) με την επαναφορά της Αξιολόγησης-χειραγώγησης του αλήστου μνήμης ΠΔ 152, το οποίο είχε βρει δυναμικά απέναντι το σύνολο του δημοκρατικού εκπαιδευτικού κινήματος. Πόθεν άραγε προκύπτει η βεβαιότητά τους για το ότι η Επιτήρηση, η Καταγραφή, η Τιμωρία και η Πειθάρχηση σκέψεων και σωμάτων των μαθητών, θα παράξει υπάκουους και ευέλικτους εργαζόμενους των 400€ οι οποίοι θα καταφάσκουν με το ΝΑΙ σε ΟΛΑ στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων τους;
Αυτές οι παλαιο-δεξιές ιδέες που επανεμφανίζονται σήμερα με το νομοσχέδιο της νέο-δεξιάς, δεν έρχονται σαν ένα ιδεολογικό καπρίτσιο, ούτε εκφράζουν απλά μία αντεπίθεση στην παραδειγματική διεύρυνση της δημοκρατίας και στην εκπαίδευση κατά την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που προηγήθηκε, αλλά δυστυχώς για αυτές και για όλους μας, έχουν πολύ πιο συγκεκριμένη υλική στόχευση.
Κάθε χτύπημα, αποδυνάμωση και αποσάρθρωση του Δημοκρατικού Δημόσιου και Δωρεάν σχολείου για όλους τους μαθητές -με όλους τους εκπαιδευτικούς- αποτελεί ένα bonus για την ιδιωτική εκπαίδευση και τα συμφέροντα που αδημονούν για να αντλήσουν περισσότερους πελάτες-μαθητές σε μια «αγοραία» κατάρτιση δεξιοτήτων (αλα Σκοιλ Ελικικού), ιδιώτευσης και ατομικών λύσεων-βολεμάτων. Αλλά, δυστυχώς γι αυτούς, ξέρουμε πια καλά ότι στα συλλογικά προβλήματα δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις.
Το δημοκρατικό και προοδευτικό εκπαιδευτικό κίνημα είναι βέβαιο ότι θα αφήσει και πάλι μετεξεταστέους τους εμπνευστές και αυτού του μαθήματος οπισθοδρόμησης και αντιμεταρρύθμισης.
* ο Βασίλης Κομπατσιάρης είναι δάσκαλος & διευθυντής του 6ου Δημοτικού Σχολείου Πάτρας
