Ανακοίνωση της Συσπείρωσης Πανεπιστημιακών για τα πρόσφατα επεισόδια βίας στο ΑΠΘ, την αστυνομοκρατία και τη βία εντός των ΑΕΙ
—
Για μια ακόμη φορά, δεν είναι οι πλανήτες που μετακινήθηκαν, για να εξελιχθούν όσα εξελίσσονται το τελευταίο χρονικό διάστημα στα Πανεπιστήμια, με πεδίο εφαρμογής κατά προτεραιότητα το ΑΠΘ.
Δεν αποτελούν φυσικά φαινόμενα, η αστυνομοκρατία, η βία και η καταστολή που καταδικάστηκαν ήδη από τη Διεθνή Αμνηστία και την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ούτε βεβαίως και η χρονική συγκυρία έκδοσης της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας -με ισχυρή μειοψηφία- για την «νομιμοποίηση» της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, λίγες μέρες πριν από τις φοιτητικές εκλογές.
Όλα αυτά, με το χέρι βοηθείας «μπαχαλάκηδων» που δρούσαν ανενόχλητοι για ώρα γκρεμίζοντας την βιβλιοθήκη, υπό την μακάρια «εποπτεία» της πρυτανικής αρχής του ΑΠΘ, έχουν σαν στόχο τους το ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ.
Η εγκατάσταση και η εμπέδωση του επιχειρηματικού Πανεπιστημίου της αγοράς ήταν, είναι και θα αποτελεί την στρατηγική επιλογή των συστημικών δυνάμεων που υπερβαίνουν σε ακροδεξιές στρατηγικές ακόμα και τις υποσχέσεις του συντηρητικού αστικού πανεπιστημίου. Η νεοφιλελεύθερη ακραία Δεξιά του κ. Μητσοτάκη και της κ. Κεραμέως με την ευγενική συνδρομή -για να μην ξεχνιόμαστε – του κ. Χρυσοχοϊδη δεν φείδονται σε πρακτικές υποβάθμισης της λειτουργίας του πανεπιστημίου.
Δίδακτρα παντού, εγκατάλειψη της χρηματοδότησης στη ρουλέτα της αριστείας, ταξικά φίλτρα στην πρόσβαση με την περίφημη βάση εισαγωγής, αυταρχισμός παντού ακόμη και με παρακολούθηση των διδασκόντων, τεράστια κενά σε μέλη ΔΕΠ αλλά και σε όλο το άλλο προσωπικό των Δημόσιων Πανεπιστημίων και ευτελείς μισθοί αποτελούν το μίγμα πολιτικής που επιχειρεί να αποσυνθέσει πλήρως το ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ .
Η αυταρχική Δεξιά, που βρίσκεται σε αποδρομή, όσο και να ενισχύει τους κρίκους της εξουσίας της από τα φιλικά της ΜΜΕ της μονοφωνίας μέχρι τα golden-boys των ενεργειακών «παρόχων» που βυθίζουν την κοινωνική πλειοψηφία σε απόγνωση, δεν μπορεί να κερδίσει ούτε το δέλεαρ των αγοραίων επιδιώξεών της στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ούτε στην μάχη των ιδεών και των προταγμάτων για την Δημόσια Παιδεία.
Η πανεπιστημιακή κοινότητα οφείλει, ακόμη και όταν (και αν) βρίσκεται υπό την θεσμική εξουσία δυνάμεων που αντιστρατεύονται με κάθε μέσο και με κάθε «βοήθεια» το ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, να αγωνισθεί σθεναρά και να επιβάλει την Δημοκρατία και την Αξιοπρέπεια.
